Ik pleit voor nieuwsgierigheid als levenshouding.
Geen nieuwsgierigheid ad hoc, eentje met een agenda, waar je op de startknop drukt als je iets weten wil en op de stopknop zodra je weet wat je weten wou.
Neen, eerder het soort nieuwsgierigheid als constante leermodus, waarbij het perspectief van jezelf tegenover de anderen een flexibel gegeven is. Het soort nieuwsgierigheid die je een beter mens maakt en die je leert wat je misschien wel vergeten bent, nl. openheid en verwondering.
Ik verklaar me nader.
Misschien herinneren sommigen zich nog de keuken-interventies van SOS Piet (Huysentruyt) op TV. Op het einde van de uitzending weerklonk steevast de vraag: “en wat hebben we vandaag geleerd?” Ongeacht of je fan bent van de man of niet, het is een pertinente vraag. Wat hebben we geleerd na een babbel met de bakker om de hoek? Misschien weten we nu dat het nog maar eens gaat regenen straks. Wat hebben we geleerd na een gesprekje met de buurman? Misschien vinden we dat de man vooral met zichzelf begaan is. En heel misschien leren we het verschil tussen meningen en feiten. Het kan zo maar gebeuren dat de man zich eenzaam voelt en dat jouw bril gekleurd is door de narcisten in jouw jeugd, die ook maar sukkels waren en jou vooral leerden voor jezelf op te komen.
Het is maar hoe je het bekijkt.
Hoe je het bekijkt, maakt een hemelsbreed verschil. Hoe je het bekijkt, zorgt voor perspectief in jouw schilderij; voor de kleuren, het verzicht en de sfeer.
Kunnen we ons nog verwonderen? Kunnen mensen ons nog verrassen? Kunnen we anderen nog verrassen? Nieuwsgierig zijn, dat kan iedereen. En nieuwsgierig blijven? Tja, als we onszelf niet in de weg zitten misschien?
Ik wens het mezelf en jullie allen toe!
