Kunnen we de teugels laten vieren? En even glimlachen als het allemaal niet gaat zoals wij dit per se willen? Als zorgverlener (coach, vrijwilliger en mantelzorger) maak ik het ook vaak mee: ik denk te weten wat goed is voor een ander en probeer alle omstandigheden in lijn te krijgen met mijn visie. Als dit niet lukt, schiet ik in een kramp, stress alom: wat nu? Tijd voor de pauze-knop dacht ik onlangs weer: ik kan maar beter vertrouwen en laten gebeuren wat wil gebeuren, ruimte laten voor onzekerheid. Het is verwonderlijk hoe snel mensen en situaties dan kunnen veranderen; alsof het licht plots binnen mag…
In het zomernummer van ‘Vruchtbare Aarde’, een driemaandelijks inspirerend tijdschrift, breekt Paul Dijkman, kunstenaar-architect, een lans voor onzekerheid. Ik geef zijn boodschap graag in zijn woorden weer: “Geef middels een plan alleen aan waar je ongeveer heen wil, maar houd daar vervolgens niet te strak aan vast. Beschouw afwijkingen als groei, als evolutie…Laat je verrassen, ga er in mee. Leef het leven.”
Ervaar hoe het leven zelf geleefd wil worden…